Ο Αχιλλέας και η μπισκοτο-αποκάλυψη New York Cookies στη Λάρισα

“Εμμονική ζέστη και καύσωνας αυξημένης έντασης για τις επόμενες 3 ημέρες…” ακούω από τα ακουστικά καθώς επιστρέφω σπίτι μέσα στο καταμεσήμερο και η φράση με κάνει να τρέξω ακόμα πιο γρήγορα μπας και σωθώ. Ανεβαίνω τα τελευταία σκαλοπάτια, φτάνω σπίτι, ανοίγω το κλιματιστικό και πουφ… πέφτω με φόρα αλλά και με ανακούφιση στην καναπεδάρα μου και πιάνω κινητό… Πρέπει να αποφορτιστώ από την πρωινή ένταση…

Σκρολ, σκρολ, σκρολ, σκρολ… Σκυλάκια, γατάκια, επικές τούμπες, διακοπάρες… άλλων, ρούχα, challenges… πφ… πάλι τα ίδια αλλά δε με πειράζει… Αυτό ήθελα, να μη σκέφτομαι! Σκρολ, σκρολ σκρολ, σκρολ, μαγείρεμα στη φύση, σκρολ, σκρολ, πανηγύρια, σκρολ σκρολ, fitness τύποι, σκρολ, σκρολ…

ΣΤΟΟΟΟΟΠ….

“BIG COOKIE Λάρισα – New York Cookies – Παράδοση σε όλη την Ελλάδα”

΄Ω ρε φίλε!… Και μου ξυπνάνε οι αναμνήσεις από τότε που είχα πάει βόλτα στη Λάρισα! Λάρσα! Λάρσα! “Εκεί και αν ψήνονται” σκέφτομαι… “ψήνονται από τη ζέστη”. Αλλά στο μυαλό μου αυτόματα σκάνε αναμνήσεις από μπισκότα που ψήνονται. Μπισκότα εδώ, μπισκότα εκεί, μπισκότα παντού!

Κλείνω μάτια και θυμάμαι… τον Αχιλλέα! Ο Αχιλλέας είναι γνήσιος Λαρισαίος! Το λέει και το όνομά του. Αυτό που δεν λέει το όνομά του είναι ότι ο Αχιλλέας είναι Ο ΚΑΛΟΦΑΓΑΣ. Είναι τρελός λιχούδης και επαγγελματίας λιγούρης. Απορώ γιατί δεν έγινε μάγειρας που ήταν και in επιλογή στην εποχή του. Ξέρει κάθε κουλή λέξη που λένε στις σεφο-εκπομπές. Ξέρει να τις κάνει και πράξη. Τρία κιλά παίρνω κάθε φορά που πηγαίνω να τον δω στη Λάρισα.

Εκτός από το να μαγειρεύει όμως ξέρει και να βρίσκει. Ξέρει από κάθε κρυφή γωνίτσα της Ελλάδας, πού έχει την καλύτερη μπουγάτσα, τα καλύτερα σουτζουκάκια, τα καλύτερα λουκούμια, τα καλύτερα γενικώς… Τόσο πολύ τον ορίζει η κοιλιά του και η λιγούρες του που είναι ικανός να κάνει πολλά χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να φάει. Παραδόξως, είναι πετσί και κόκκαλο παρά τα όσα κατεβάζει το στόμα του! “Το καλό φαΐ δεν παχαίνει!” λέει.

Θυμάμαι λοιπόν να με τραβολογάει στο κέντρο της Λάρισας…

“ΕΔΩ” μου λέει…“ΕΔΩ, φίλε έχει τα καλύτερα κουλούρια”.

“Με σουσάμι;”, ρωτάω αθώα.

“Τί με σουσάμι ρε μπρο!… Κουλούρι, μπισκότο πώς το λένε… από αυτά που είναι μεγάλα σα μπιφτέκια…”

Εγώ κουλούρια ήξερα αυτά της Θεσσαλονίκης με το σουσαμάκι ή αυτά που μας έδινε η γιαγιά το Πάσχα σε σχήμα πλεξούδας, που όταν τα έψηνε μας η μυρωδιά έκαιγε τα ρουθούνια.

Ανοίγει βήμα λοιπόν, και από την κεντρική πλατεία της Λάρισας, βρισκόμαστε σε έναν πεζόδρομο, δρόμο, ποδηλατόδρομο… κάτι τέτοιο. Στο δρόμο μου ερχόταν μια μυρωδιά γνωστή, η οποία γινόταν όλο και πιο έντονη καθώς περπατούσαμε. Μία μυρωδιά που κάπως λίγο τάρασε το μέσα μου ευχάριστα.

Μέσα σε δύο λεπτά είχαμε φτάσει σε ένα μικρό μαγαζάκι… Σαν να είχα ξαναβρεθεί εκεί… Κάτι μου έλεγε αυτό το σημείο.

”Ναι” μου λέει ο Αχιλλέας σαν να διάβαζε τη σκέψη μου.

“Πάντοτε εδώ ήταν μπισκοτομάγαζο στη Λάρισα. Αυτό το συγκεκριμένο μπισκοτομάγαζο όμως φίλε ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ..” μου λέει εμφατικά, αλλά και με δυσκολία καθώς τα σαλάκια είχαν ήδη αρχίσει να τρέχουν από την άκρη των χειλιών του!

“Τέτοιο πράγμα δεν έχεις ξαναφάει, Κοίτα!”

και εγώ κοίταξα μια βιτρίνα γεμάτη με μεγάλα, λαχταριστά μπισκότα. Άλλα καφέ από τη σοκολάτα, άλλα πράσινα από το φιστίκι, άλλα κοκκινωπά, άλλα γεμιστά, άλλα όχι!! Να πω την αλήθεια δε μου ήταν εντελώς ξένη η εικόνα. Κάτι είχε πάρει το μάτι μου στα σόσιαλ από κάτι ξένους λογαριασμούς, με κάτι αμερικάνους να τα καταβροχθίζουν με μανία, αλλά ποτέ δεν είχα δώσει σημασία. Τώρα θέλοντας και μη, έπρεπε να ακολουθήσω την τρέλα του Αχιλλέα.

Περίμενε τη σειρά του υπομονετικά, περίπου…

“Γεια σου ρε Αχιλλέα” του λέει η ψηλή μελαχρινή πωλήτρια, “Τι να βάλω σήμερα;”

Και κάπως έτσι κατάλαβα ότι ο Αχιλλάκος το “έχει χτίσει το μαγαζί”.

“Εφερα νέο αίμα και θέλω να μας τα πεις όλα από την αρχή με λεπτομέρεια. Είναι πρωτάρης!”

“Πολύ ευχαρίστως” λέει η ψηλή, μελαχρινή.

Τί να κάνει και αυτή, άρχισε να αραδιάζει μία μία τις γεύσεις από αριστερά προς τα δεξιά, με περίσσια ευγένεια και χαμόγελο.

“Ξεκινάμε από τα απλά κλασικά με τη σοκολάτα και το καρύδι, μπλα, μπλα μπλά…. φουντούκοβούτυρο… μπλα, μπλά… red velvet με λευκή σοκολάτα..”

Η προσοχή μου διέφυγε και έριχνα κλεφτές ματιές προς τα πίσω και γύρω γύρω.

Ένας κύριος μπαινο-έβγαινε από μια πορτούλα στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Φαινόταν σοβαρός και σίγουρος για αυτό που έκανε. Μάλλον ο ζαχαροπλάστης ήταν, καθώς εκείνη τη στιγμή έβγαζε από το φούρνο μια φόρμα με New York Cheesecake (κόλαση!) και ταυτόχρονα χαιρετούσε τον κόσμο που περνούσε από τη γειτονιά!

“μπλα, μπλα, μήλο κανέλα….μπλα, μπλα μπλα….”

..στον τοίχο κολλημένη σαν ταμπέλα μια σιδηροκατασκευή με το άγαλμα της Ελευθερίας να κρατάει ένα μπισκότο.” Έξυπνο”, σκέφτηκα! “Μωρέ μήπως έχει δίκιο ο Αχιλλέας; Φαίνεται ότι εδώ κάτι καλό γίνεται, όλα φαίνονται μπόμπα!”

….μπλα, μπλα… Όλα είναι δικής μας παραγωγής, χειροποίητα μπισκότα. Λοιπόν, τι θα θέλατε;”

“Εεεε… Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω! Όλα φαίνονται υπέροχα!”

“Μίζερε!” Με διέκοψε ο Αχιλλέας, “πάρε ένα απ’ όλα να τα δοκιμάσεις και αν καταφέρεις να μη τα φας όλα μέσα σε μια μέρα, τα παίρνεις και μαζί σου. Λες και θα ξαναβρείς τέτοιο πράμα!”

Έτσι και έγινε. Παρήγγειλα ένα απ’όλα. Η Μπέα, έτσι λέγανε την ψηλή, μελαχρινή πωλήτρια, γέμισε δύο κουτιά από αυτά τα μεγάλα, λαχταριστά New York Cookies και με προσοχή τα έβαλε μέσα σε μία χάρτινη σακούλα.

“Βάλε και δύο με φουντούκι για το δρόμο και δυο καφεδάκια, φρέντο εσπρέσο σκέτα. Αυτός κερνάει”, πετάχτηκε ο Αχιλλέας.

“BIG COOKIE Λάρισα – New York Cookies – Παράδοση σε όλη την Ελλάδα”

Και τί δεν θα έδινα να ξανασκάσει στο στόμα μου αυτή η γεύση από τα χειροποίητα μπισκότα του BIG COOKIE. Τραγανά από έξω, ζουμερά από μέσα, με γεύση από καλό βούτυρο και καλής ποιότητας σοκολάτα.

Όντως δεν είχα ξαναφάει κάτι παρόμοιο και τώρα θα μπορούσα να τα έχω σπίτι μου χωρίς να πρέπει να πάω στη Λάρ’σα!!

“Πάτα το link για παραγγελία” έλεγε το ποστ και εννοείται το πάτησα: www.bigcookie.gr. Γέμισα τα κουτιά μου με τα κουλούρια που λέει και ο Αχιλλέας.

Ο Αχιλλέας για ακόμη μια φορά είχε δίκιο!